Прыляцеў белы вецер з усходу
І лісьцё з нашых дрэў абарваў,
Агаліўшы, як гольле, самоту,
Пыл узьняў, нібы дым, з жоўтых траў.
Ты спыніўся, як цень, і заплакаў,
І сказаў, што баісься вятроў,
Што з усходу лятуць, як сабакі,
Як гайня азіяцкіх ваўкоў.
Ды падзьмуў раптам вецер заходні
І зламаў наша дрэва. Празь міг
Ты сказаў, што для нас вецер шкодны
І вятроў нам ня трэба чужых.
І заціхлі вятры панаўкола,
Бы спыніўся адведзены час
Мне з табой, і зьляцелі анёлы,
Нібы лісьце зь нябёсаў, да нас...
|
|
